روستای مبارکه در فاصله پنج کیلومتری شهر تفت و ۱۲ کیلومتری شهر یزد قرار دارد.
ساکنان این روستا زرتشتی هستند و به زبان فارسی و با گویش یزدی و فارسی دری صحبت می‌کنند. مهم‌ترین ویژگی روستا معماری خانه‌ها و سبک زندگی اهالی‌اش است که زندگی ایرانیان باستان ساکن در کویر مرکزی ایران را نشان می‌دهد. آتشکده‌ها و خانه‌های اهالی که دو تا از آنها به خانه بوم‌گردی تبدیل شده‌اند، از جذابیت‌های این روستا هستند.
فرق نمیکند که شما گردشگر ایرانی باشید یا خارجی، آنچه در تمامی سفر های جزء جدا نشدنی سفر به حساب می آید گشت و گذار در بازار های شهر و خرید سوغات و یادگاری هایی از آن شهر است. شهر یزد در این باره سنگ تمام گذاشته است! چه از نظر بازار و چه سوغات، شهر یزد تقریبا برای هر ذائقه ای پاسخی دارد!
خانههاى قدیمى یزد از نظر موقعیت مکانى در جهت قبله قرار دارند. این جهت‌‌گیرى از لحاظ اقلیمى، شرایط را به وجود آورده است تا فضاهاى تابستانى و اتاق‌هاى زمستانى به طرزى مفید پیرامون حیاط مرکزى قرار گیرند.
حیاط مرکزى، اصلى‌ترین فضاى خانههاى یزدى است. حوض آب در وسط حیاط قرار گرفته است و باغچه‌ها و «تریشه‌ها»ى دور تا دور آن، با درختانى که نیاز کمى به آب دارند همچون انار، انگور، انجیر، و پسته علاوه بر ایجاد زیبایى و سرسبزى خانه و تأمین سایه و خنکى هواى آن، خشکى هوا را نیز مى‌کاهند. به عبارتى، همهٔ عناصر متشکلهٔ خانه یزدى دست به دست هم مى‌دهند تا اقلیمى کوچک و قابل زیست براى انسان فراهم سازند. حیاط خانههاى یزدى مکانى براى انواع بازى‌هاى محلى، سرگرمى و تفریح کودکان و نوجوانان است.
در بیشتر خانه‌ها قدمی یزد ، زیرزمین وجود دارد که به عنوان فضاى زندگى تابستانى و محل نگهدارى مواد خوراکى یا انبار از آنها استفاده مى‌شود. طراحى زیرزمین‌ها به گونه‌اى است که از طریق ارتباط با بادگیر، حیاط، جوى آب و باغچه، در تابستان گرم منطقه شرایط مساعد و محیطى آرام و مطبوع را براى استراحت ایجاد مى کند. سر در ورودى خانه‌ها نیز نمایانگر تشخص و منزلت اجتماعى صاحب خانه است. نام و یاد خداوند به صورت‌هاى مختلف بر سر در خانه براى تبرک نقش مى‌بندد. کوبه‌هاى در خانه‌ها (مثل سایر شهرهاى قدیمی) معمولاً به دو صورت متفاوت بر دو لنگه در نصب مى‌شوند که هر یک با توجه به نوع صداى آن به خانم‌ها و آقایان اختصاص دارد. از فضاى پشت بام خانه نیز در شب‌هاى تابستان براى استراحت استفاده مى‌شود.
باغ دولت آباد یکی از قدیمی ترین باغ های شهر یزد است و نکته منحصربفرد و جالب درباره آن وجود بادگیری به طول ۳۳/۸ متر بر روی عمارت باغ است که بلندترین بادگیر خشتی دنیا شناخته می شود.
باغ دولت آباد یزد در فهرست آثار ملی و هم در لیست میراث جهانی یونسکو قرار دارد و از ارزشمندترین جاذبه های ایران به شمار می رود. قدمت باغ به اواخر دوره افشاریه برمی گردد زمانی که محمد تقی خان بافقی که از خاندان خوانین یزد بود دست به ساخت این باغ زیبا زد. او در ابتدا قبل از اینکه قسمت های مختلف باغ را بسازد به فکر آبیاری درختان و گل های باغ بود برای همین با حفر قناتی به طول ۶۵ کیلومتر، آب را از مهریز به محل این باغ در یزد منتقل کرد. این قنات بیش از ۲۰۰ سال قدمت دارد و از ترکیب ۵ رشته قنات به وجودآمده است. سرچشمه قنات ارتفاعات مهریز بود که در طول مسیر ۶۵ کیلومتری اش بخش هایی از زمین مهریز را آبیاری می کرد و چند آسیاب آبی را به راه می انداخت امروز اما دیگر از این قنات برای آبیاری باغ استفاده نمی شود و به جای آن از چاه نیمه عمیق مجاور استفاده می شود.
خانه های خرابه ی در کنار دخمه زرتشتیان جای که در قدیم برای استراحت کسانی که مرده های خود را بدرقه می کردند ساخته شده بودند که خیله نام دارند.
مانند همه مکان‌های مذهبی ادیان مختلف، برای ورود به این نیایشگاه هم باید آداب مختلفی را رعایت کنید. به‌عنوان مثال مردان باید کلاه سفید به سر کنند. زنان هم باید با روسری سفید، لباس روشن و بدون کفش وارد این آتشکده یزد بشوند. آتش مقدس این آتشکده در یک اتاق
در آن زمان خبری از آب لوله کشی نبود. به همین دلیل به هزینه یک زرتشتی نیکوکار چاه آب “رحیم آباد” برای استفاده ساکنین پرورشگاه حفر شد که حدود ۱۱۰ پله داشت. برداشت مداوم آب از چاه کاری دشوار بود به همین دلیل محوطه گاورو نیز توسط فرد خیرمند دیگری در شرق ساختمان پرورشگاه ساخته شد. به این ترتیب پر کردن مخزن آب انبار راحت تر بود. استفاده از نیروی انسانی برای پر کردن مخزن سخت بود به همین دلیل برای این کار از گاو بهره می بردند. گاو در مسیر شیب دار(شیب ملایم) کنار چاه آب به صورت رفت و برگشت سطل را از آب پر می کرد. به این صورت که وقتی گاو به بالای شیب می رسید، “دَلو” (ظرفی سطل مانند که از آن برای برداشتن آب از چاه استفاده می شد.) داخل چاه می رفت و با پایین آمدن گاو
سبک معماری آتشکده که در وسط حیاط واقع شده از معماری آتشکده‌‌های پارسیان هند تأثیر گرفته است که حدود ۲۱ متر از سطح زمین بلندتر است و برای رسیدن به ورودی آن باید از ۸ پله بالا رفت. نگاره‌ی فَرَوَهَر و
