مجموعه مارکار یزد
گاو رو
در آن زمان خبری از آب لوله کشی نبود. به همین دلیل به هزینه یک زرتشتی نیکوکار چاه آب “رحیم آباد” برای استفاده ساکنین پرورشگاه حفر شد که حدود ۱۱۰ پله داشت. برداشت مداوم آب از چاه کاری دشوار بود به همین دلیل محوطه گاورو نیز توسط فرد خیرمند دیگری در شرق ساختمان پرورشگاه ساخته شد. به این ترتیب پر کردن مخزن آب انبار راحت تر بود. استفاده از نیروی انسانی برای پر کردن مخزن سخت بود به همین دلیل برای این کار از گاو بهره می بردند. گاو در مسیر شیب دار(شیب ملایم) کنار چاه آب به صورت رفت و برگشت سطل را از آب پر می کرد. به این صورت که وقتی گاو به بالای شیب می رسید، “دَلو” (ظرفی سطل مانند که از آن برای برداشتن آب از چاه استفاده می شد.) داخل چاه می رفت و با پایین آمدن گاو از شیب، دلو پر شده، بالا کشیده می شد. در بالاترین نقطه مانعی برای توقف دلو ساخته شده بود تا با رسیدن به آن، آب داخل دلو به مسیر منتهی به مخزن بریزد. گاو نیز در انتهای مسیر دور می زد و به بالا برمی گشت. زمین گاورو را به این علت شیب دار می ساختند تا نیروی گرانش زمین و وزن گاو، روند بالا کشیدن دلو پر شده را آسان تر کند. به این ترتیب در حالت پایین رفتن از شیب، دلو بالا کشیده می شد. بعد از حدود دو هفته کارکردن گاو در مسیر گاورو، مخزن آب انبار پر می شد. منبعی که آب درون آن ریخته می شد به ساختمان اصلی مجموعه لوله کشی شده بود. گاورو ها در مواردی مانند آبیاری باغ های بزرگ، پر کردن خزینه گرمابه های سنتی و بیرون کشیدن آب از چاه ها استفاده می شدند.
